Misi King Gobal dan skuadnya melancong ke Vietnam dan Thailand berakhir dengan kejayaan membawa pulang 3 gol. Dua perlawanan dengan bolos tiga gol adalah satu kejayaan kerana itu semua adalah cobaan bukan betul - betul.
Bagi King Gobal, tiada apa yang perlu dirisaukan berkaitan keputusan di semua perlawanan persahabatan. Beliau pasti bangga dan gah dengan kalah 1-5 kepada Indonesia dan akhirnya muncul juara AFF 2010. Bagi beliau kalah itu tiada apa - apa. Menang pun tiada apa- apa.
Namun, bagi penyokong samada tegar atau tidak, keputusan perlawanan persahabatan adalah sama mustahak dengan keputusan di kejohanan sebenar.
Bagi aku, apa kejayaan yang boleh diharapkan daripada seorang pelajar yang sering mendapat kedudukan corot di kelas paling bawah? Pastinya tiada sebarang harapan yang boleh diberikan.
Begitu juga dengan pasukan bola sepak yang digelar Harimau Malaya ini. Kalau asyik kalah je, layak ke digelar Harimau?
Lebih menyedihkan, corak permainan yang dipamerkan tadi jauh daripada standard Juara Bertahan Piala AFF Suzuki yang memberikan gelaran Datuk kepada King Gobal dua tahun lalu.
Paling sedih, hebat sangatkah Gary Steven itu? Atau teruk sangatkah prestasi Baddrul Bakhtiar? Kerana, tanpa Syafiq Rahim, sepatutnya Baddrul yang turun bermain di bahagian 'attacking midfielder' itu. Menurunkan Gary Steven dan Shakir Shaari secara serentak, bermakna ada dua 'defensive midfielder' di padang dan tiada seorang pun 'playmaker'.
Hasilnya, Mat Yo dan Safee Sali tidak mendapat bola. Apabila dua striker tidak mendapat bola, mana mungkin boleh dapat gol. Oh! aku lupa pulak. King Gobal masih mencuba pemain dan beliau tak suka menang.
Jika tiada perubahan, aku fikir Malaysia bakal dibelasah Singapura apabila turun perlawanan pertama Piala AFF Suzuki pada 25 November nanti.
CUIT SIKIT:
Jika ada yang tidak mahu berubah di sektor Pengurusan dan Kejurulatihan Skuad Harimau Malaya ini, aku fikir, pantun di bawah mungkin sesuai untuk anda,
Tiada ulasan:
Catat Ulasan